(อ่านเพิ่มเติมได้ที่ มาร์ติน ไบรแอนต์)

สวนประวัติศาสตร์พอร์ตอาร์เทอร์ถูกเปิดในอีกไม่กี่สัปดาห์ถัดมา และจากนั้น ภัตตาคารใหม่ก็ถูกสร้างขึ้น ร้านบรอด แอโรว์ คาเฟ ก็ถูกเปลี่ยนให้เป็น "place for quiet reflection" และสถามที่รอบ ๆ ก็กลายเป็น "สวนรำลึก" เจ้าหน้าที่ที่พอร์ตอาร์เทอร์เองก็ไม่อยากจะพูดถึงเหตุการณ์นั้น และเลือกที่จะทำให้สถานที่ คงความเป็นเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม

เหตุการณ์สังหารหมู่ที่พอร์ตอาร์เทอร์นี้ คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ในเมือง Dunblane ในสก็อตแลนด์ ที่เกิดเหตุคล้ายคลึงกัน (การสังหารหมู่ที่เมืองDunblane) เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนหน้านี้ ทำให้ชุมชนของทั้ง 2 เมืองแลกเปลี่ยนสิ่งของกันไปวางไว้อาลัยที่อนุสรณ์ของเหตุการณ์ดังกล่าวทั้งสองเหตุการณ์

ศาสตราจารย์ พอล มูเลน นักจิตวิทยา Forensic ทำการวิจัยเพิ่มเติมพบว่า เหตุการณ์สังหารหมู่ที่พอร์ตอาร์เทอร์และที่เกิดขึ้นก่อนนี้ ในออสเตรเลียและนิวซีแลนด์นั้น เป็นอาชญากรรมลอกเลียนแบบ (Copycat Crime) [7] จากทฤษฎีนี้ บรรดาสื่อมวลชน ก็พยายามแนะนำเพื่อป้องกันการเกิดพฤติกรรมลอกเลียนแบบอาชญากรรม ที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ในแทสเมเนีย นักสืบก็พบว่ารายการ A Current Affair (รายการโทรทัศน์ในออสเตรเลีย ปัจจุบันก็ยังฉายอยู่ทางช่อง 9 ของออสเตรเลีย) ได้แนะนำการฆ่าตัวตาย ซึ่งเป็นไปได้ว่าจะทำให้เกิดการยอมรับการสังหารหมู่[8][9][10]แต่แรงจูงใจให้ไบรแอนต์ก่อเหตุนั้น น่าจะมาจากการสังหารหมู่ที่ Dunblane [11]

การสังหารนาเน็ทท์ ไมแคก และลูกสาวทั้ง 2 อลันนาห์และเมเดลีน สร้างแรงบันดาลใจให้ ดร.ฟิล เวสท์ พ่อลูกสาว 2 ชาวออสเตรเลีย ตั้งกองทุนเพื่อเป็นเกียรติให้แก่เด็กที่ถูกฆาตกรรม ดร.เวสท์ มีลูกสาว 2 คน อายุไล่เลี่ยกับเด็กทั้งสองที่ถูกสังหาร เมื่อเขาได้ดูข่าว และได้เห็นภาพวาดที่อลันนาห์วาดเอาไว้ และถูกนำมาฉายออกทีวี เขามองไปรอบ ๆ ฝาผนัง มองรูปวาดที่ลูก ๆ ของเขาวาดเอาไว้ และในนาทีนั้น เขาก็ฝันถึงกองทุนเพื่อเด็ก ๆ ที่ถูกสังหาร เขาติดต่อไปยัง วอล์เทอร์ ไมแคก แล้วทั้งคู่ก็ทำงานร่วมกันเพื่อตั้งกองทุน ซึ่งได้รับการเปิดตัวโดยนายกรัฐมนตรี (นายจอห์น โฮวาร์ด) ในวันครบรอบ 1 ปีของเหตุการณ์ กองทุนนี้ชื่อว่า "กองทุนอลันนาห์และเมเดลีน" มีจุดประสงค์เพื่อช่วยเหลือเด็กที่เป็นเหยื่ออาชญากรรม นอกจากนี้ กองทุนยังต่อต้านการรังแกระดับชาติด้วย ในหนังสือของวอล์เทอร์ "To Have and to Hold" เขาได้กล่าวถึงการตั้งกองทุนเอาไว้ว่า

แรงบันดาลใจทางศิลปะ

ในปี 2550 ทอม ฮอโลเวย์ นักเขียนบทละคร นำเหตุการณ์นี้มาเขียนเป็นบทละคร "Beyond the Neck"[12]ส่วนแมททิว ดีวีย์ นักแต่งเพลงชาวแทสเมเนียนก็ใช้เหตุการณ์นี้เป็นแรงบันดาลใจในซิมโฟนีชิ้นแรกของเขา[13].

ทฤษฎีสมคบคิด

มีทฤษฎีสมคบคิดอยู่อย่างน้อย 2 ทฤษฎี ที่อาจจะนำไปสู่การสังหารหมู่ครั้งนี้

ผู้ที่สนับสนุนทฤษฎีนี้ และได้รับการยอมรับมากที่สุดคือ โจว์ วิออลส์ โดยเชื่อว่า ไบรแอนต์ถูกทำให้เหมือนกับว่าเป็นอาชญากร โดยบุคคลลึกลับหนึ่งหรือมากกว่านั้น ที่เป็นมือสังหารที่แท้จริง [14] ทฤษฎีนี้นั้นถูกนำไปกล่าวอ้าง โดยกลุ่มผู้สนับสนุนการครอบครองอาวุธปืน อีกทั้งกล่าวว่าพวกต่อต้านอาศัยเหตุลอบสังหารล็อบบี ให้ร่างกฎหมายความคุมอาวุธผ่านสภา ตัวอย่างเช่น องค์กรกึ่งทหารอย่าง สมาคมลูกเสือออสเตรเลีย กล่าวว่า ไบรแอนต์ไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะถือปืนออกไปก่อเหตุสังหารหมู่[15] อีกทฤษฎีหนึ่งที่นำมาใช้เทียบเคียง ก็คือเหตุการณ์สังหารประธานาธิบดี จอห์น เอฟ เคเนดี[ต้องการอ้างอิง]

อีกทฤษฎีหนึ่ง ที่ซึ่งขัดแย้งทฤษฎีสมคบคิดทั้งหมดว่าไม่มีมูลนั้น นำเสนอโดยสื่อและหน่วยงานรัฐ ทั้งรัฐบาลรัฐแทสเมเนีย, ตำรวจแทสเมเนีย, อัยการ เดเมียน บักก์ และจอห์น เอเวรี ทนายของไบรแอนต์ ต่างก็ไม่เห็นด้วยว่าไบรแอนต์ไม่ได้ลงมือเพียงลำพัง หรือกล่าวง่าย ๆ ได้ว่า หลักฐานที่มีไม่ได้สนับสนุนทฤษฎีสมคบคิดเลย[16]

พ.ศ. 2544 นางพอลลีน แฮนสัน หัวหน้าพรรควันเนชัน[17] สร้างกระแสการโต้เถียงขึ้นมาใหม่ โดยกล่าวว่าประเทศในเครือจักรภพคิดว่า "การสืบสวนอย่างเต็มกำลัง" นั้นเป็นไปไม่ได้ เมื่อ "คนหลายคนกำลังถามถึง" พอร์ตอาร์เทอร์[18] สมาคมยิงปืนแห่งออสเตรเลียปฏิเสธทฤษฎีสมคบคิดทั้งหมด และชี้ว่าข้อกล่าวอ้างทั้งหมดเป็น "เรื่องงี่เง่า" และเตือนพรรควันเนชันว่า จะเปลี่ยนใจถอนคำพูด หรือจะเสี่ยงต่อการถูกชักนำโดยผู้คนในชุมชน[19]